Tijd om weer even bij te kletsen! Het is alweer april, de tijd vliegt! We hebben carnaval gevierd, corona neemt de wereld over en het is de vraag of we nog kunnen gaan trouwen. Ja, verschillende onderwerpen, maar ik wil ze allemaal even in 1 blogje proppen vandaag. Misschien een beetje gek, maar de wereld is nu ook een beetje gek.
Carnaval 2020
We hebben dit jaar 4 dagen carnaval gevierd, vrijdag avond zijn we begonnen en de laatste polonaise liepen we in de nacht van maandag op dinsdag. Het was een super gezellige carnaval waar we met ons ploegje ook voor het eerst de optocht liepen. Het was nog even afwachten of de optocht door ging door het waardeloze weer, maar gelukkig kon het doorgaan. Het was een super leuke dag en het weer viel best mee, ik heb het niet koud gehad en als kabouters wonnen we de eerste prijs! De leukste dag en avond was de maandag, helaas was dat ook alweer de laatste dag voor ons. De carnaval is weer veel te snel voorbij gegaan! Verheug me nu alweer op volgend jaar!
Corona
Corona neemt de wereld over. Ik schreef er al eerder een klein stukje over, vooral om mijn frustratie te uiten over hamsteraars en de ‘het is maar een griepje’ mensen om mij heen. Inmiddels lijkt het er op dat die laatste groep mensen steeds kleiner is geworden, gelukkig maar. Ik hoop zo dat iedereen nu eens snapt dat de maatregelen niet voor niks zijn. Dat we het virus waarschijnlijk allemaal een keer krijgen, maar dat het zaak is dat er genoeg plek is in de ziekenhuizen. Dat dit ‘griepje’ de economie helemaal naar de petverderrie draait en we moeten dealen met een nieuwe economische crisis. Want die komt er wel. Ik denk dat iedereen het inmiddels wel merkt of voelt. Ook bij ons op het werk is het steeds stiller aan het worden en ik en Tommy mogen in onze handjes klappen als we aan het eind van de rit onze baan nog hebben.
Zorgen genoeg wat dat betreft. Ik volg het nieuws rond Corona omdat ik op de hoogte wil blijven, maar blij kan ik er niet van worden. Ik vind het een beetje eng en ik maak me best zorgen. Na de persconferentie waarin verteld werd dat we tot 1 juni niets mogen stortte ik heel even in. Ik was die dag juist bezig om positief te blijven en te kijken naar leuke dingen. 1 juni was best een klap. Eindelijk zijn we uit die donkere eeuwig durende herfst en gaat het zonnetje weer schijnen en nu mogen we niks. We mogen geen feestjes vieren, geen gezellig samen zijn hebben met vrienden en een BBQ, geen festivals en ik mag alleen nog werken. Dat sloeg even in als een bommetje en ik heb even een potje staan janken. Inmiddels ben ik daar wel weer overheen en ik begrijp waarom het zo moet, maar leuk is anders. De vader van Tommy had gehoord dat ik zo’n verdriet had en stond later aan de deur met een enorme bos gerbera’s. Ik had hem zo graag willen knuffelen. Vond zijn oppepper zo lief, maar nee, anderhalve meter afstand.
Trouwen?
Nog een reden waarom de tranen over mijn wangen liepen, dat trouwen zit er waarschijnlijk niet meer in. Niet voor dit jaar dan. We hebben nu met de locatie en de trouwambtenaar afgesproken dat we 1 of 2 juni een beslissing nemen, maar ik verwacht niet dat het op 1 juni goed is in NL. Dat de strenge maatregelen dan van de baan zijn of dat we elkaar mogen vast houden. Er gaan dus geen uitnodigingen de deur uit voor 1 juni en misschien gaan ze dit jaar wel helemaal niet de deur uit en dat maakt me wel verdrietig. Trouwen kunnen we natuurlijk altijd volgend jaar doen, maar dat is nog niet helemaal hetzelfde.
Aankomende zaterdag is Tommy jarig, ik heb zijn cadeau online besteld en het is gelukkig al binnen. Tommy viert zijn verjaardag nooit dus dat feestje missen we niet, toch is het jammer dat je niet gezellig met visite kunt eten om het een beetje te vieren. Zo maf. Nou ja, zolang we allemaal maar gezond blijven!
Leuke carnavalsfoto van jullie. Echt ongelofelijk balen van jullie bruiloft. Het is een gekke tijd en dat begint inmiddels zelfs een understatement te worden. Zorg goed voor julliezelf.
Ik herken het heel erg, ik merk ook dat ik me steeds rotter ga voelen naarmate er meer dingen niet door kunnen gaan en de maatregelen langer duren.
Zo jammer van jullie bruiloft… het leven is op korte tijd zo anders geworden. Ik heb het er ook mee gehad maar jammer genoeg zijn we er nog niet doorheen. Sterkte
Ik vind het erg voor alle bruidsparen die dit jaar, en dan vooral ook nu al zouden gaan huwen…. ik vind het erg voor alle mensen die tussen en nu en tot het voorbij is jarig zijn, waaronder dus ook mijn kleinzoon op 9 april, mijn dochter op 6 mei… en ook hier het cadeautje is al onderweg, misschien al binnen voor Luca… vandaag in elk geval… maar leuk is anders! Gezien Luca vorig jaar in het ziekenhuis lag met zijn eerste verjaardag… hoe kien je het uit… gelukkig zal hij er nog weinig van weten later.
Sterkte voor jullie en ik ga duimen, maar net als jij, zie ik dit jaar wat betreft lekker samen zijn, op welke manier dan ook, somber in…
X
Ik snap je helemaal met alle dubbele gevoelens, het is ook zo’n rare tijd. Wel super lief dat je die bloemen kreeg, zo attent! Hopelijk kan de bruiloft doorgaan! Na 1 juni zal het heus niet allemaal ineens hetzelfde zijn als hiervoor, maar wellicht kan zo’n samenkomst dan wel weer. Voor ons is het ook nog duimen, zeker omdat ze in Zweden echt anders omgaan met dit virus dan wij.
Zeker balen van je bruiloft. Ik trouwde begin februari dus net voor de crisis dus ik kan me zo voorstellen hoe je jezelf voelt. Hopelijk is de gehele situatie na 1 juni weer snel normaal en kun jij die mooie dag verder gaan plannen.
Ik vind het zo erg voor alle stellen die zouden gaan trouwen of die in deze periode in verwachting zijn van hun kindje… Zo gek allemaal en het zijn toch dingen die je niet meer terug krijgt. ik snap je dubbele gevoel heel erg; dat heb ik ook aangezien mijn werk en alles door gaat.
Heel jammer, ik snap het echt. Maar het is maar uitstel: geen afstel. Van de positieve kant bekeken heb je nu nog meer tijd om er naar vooruit te kijken. Om te dromen, om meer plannetjes door je hoofd te laten gaan. Ik snap dat dat niet echt iets goedmaakt. Maar dat kan nou eenmaal ook niet. We proberen er met z’n allen maar het beste van te maken en te hopen dat wij en onze naasten (en niet-zo-naasten ook) er goed doorheen rollen.
Het raarste voor mij is dat ik normaal nooit echt heel erg veel zin heb om ergens specifiek heen te gaan op mooie dagen. En nu? Nu wil ik dat juist wel. It’s all in the mind.
… Ik ga even met de hond een rondje lopen. Op gepaste afstand.
Trouwen, dat voelt ook heel vreemd om dat nu inderdaad allemaal te doen. Je kunt je familie en vrienden er helaas niet bij hebben, dus wat doe je dan?
Vandaar dat ik schrijf dat we 1/2 juni een beslissing nemen.
Het duurt nog even tot 1 juni, maar ik begrijp heel goed dat jullie jullie beslissing over jullie huwelijk nog uit stellen. Ik weet nog dat ze tijdens een persconferentie zeiden dat de groepsvorming een uitzondering is voor begrafenissen en kerkelijke bruiloften. Maar hoe zit het eigenlijk met niet kerkelijke bruiloften. Daar zal je je nu wel in verdiept hebben. Anyways, ik begrijp heel goed dat je een potje hebt staan huilen. Zo’n bericht van zo’n omvang, moet ook gewoon landen.
Wat balen van jullie bruiloft. Al die voorbereidingen en voorpret. Ik snap dus heel goed dat je daar een traantje om hebt gelaten.